Դավիթի հետ ծանոթանալն ու մտերիմ շփվելը շատ արագ ստացվեց: Բաց, անմիջական, հետաքրքիր ու դրական մարդ լինելով՝ նա կարողանում է հստակ արտահայտել իր մտքերը, հաղթահարել բոլոր դժվարություններն ու վստահ քայլել դեպի նպատակը:
Mediamax Sport-ն այս անգամ «Սպորտը բոլորի համար» շարքում հաճույքով զրուցել է Դավիթ Սարգսյանի հետ:
Ֆուտբոլային մեկնաբանի դժվար ու պատասխանատու աշխատանքը
Դավիթ Սարգսյանը փոքր տարիքում է պարապել ֆուտբոլով՝ հաճախելով Երեւանի «Արարատի» պատանեկան թիմի մարզումներին:
14 տարեկան էի, երբ դադարեցի մարզումների հաճախել: Սակայն մեր ընտանիքը շատ ֆուտբոլային է, որտեղ սպորտը մեծ տեղ է գրավում: Պապիկս ու հորեղբայրս «Բարսելոնայի» երկրպագուներ էին, իսկ ես ու հայրիկս՝ «Ռեալի»: Պապիկիս հետ միշտ հաճախում էի ստադիոն ու ներկա լինում Հայաստանի խաղերին: Բացի այդ էլ, մեր բակն առաջինն էր, որտեղ կառուցվեց արհեստական խոտով դաշտ, երեխաներով ամբողջ օրն այնտեղ էինք անցկացնում: Փոքր էի, երբ Իսպանիայի հավաքականը եկավ Երեւան, քրոջս տարան այդ խաղին, իսկ ինձ՝ ոչ: Շատ ծանր էի տանում, քանի որ այդպես էլ չտեսա իմ սիրելի ֆուտբոլիստներին:
![](https://mediamax.am/datas/znews/middle_/2019/08/1566371843_3360563.jpg)
Լուսանկարը` Մեդիամաքս
Դավիթի համար ֆուտբոլը պարզապես մարզաձեւ չէ, նա սիրում է խորն ուսումնասիրել այն, վերլուծել ու հասկանալ ամեն մի մանրուք: Համոզված է, որ ֆուտբոլը երկիրը լավագույնս ներկայացնելու միջոց է, դրանով է բացատրում այն, որ հավաքականի ամեն մի հաղթանակ նաեւ իրենն ու յուրաքանչյուր հայինն են:
Վազգեն Սարգսյանի անվան հանրապետական ստադիոնում տեղի ունեցող խաղերին այսօր եւս Դավիթն ու նրա ընկերները ներկա են լինում: Հենց այդտեղ էլ, երբ զրուցելիս են եղել սիրելի մարզաձեւի մասին, խոսակցությանը միացել է Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի աշխատակից Մարիամ Պողիկյանը, որին էլ նա խոստովանել է, թե ցանկանում է գոնե մեկ անգամ ֆուտբոլային հանդիպում վարել:
Մի քանի օր անց Մարիամը զանգեց, թե մեկնաբանական դպրոցում կարող եմ դասընթացներ անցնել: Դասերն ինձ համար անվճար էին, ՀՖՖ-ն էլ տրանսպորտ տրամադրեց ու սկսեցի հաճախել Էդուարդ Քալանթարյանի դասերին: Անկեղծ ասած, ֆուտբոլային մեկնաբանի գործն ինձ միշտ հեշտ է թվացել: Հեռուստացույցով լսում էի ու մտածում, թե ես ավելի լավ կանեմ: Բայց երբ ինքս անցա այդ աշխատանքին, հասկացա, որ ամեն ինչ ավելի բարդ է: Հանկարծ սպառվում ես, կամ նախադասությունն սկսում ես ու հասկանում, որ սխալ ես կառուցում: Դրա համար պարտավոր ես շատ աշխատել, սովորել ու կատարելագործվել:
![](https://mediamax.am/datas/znews/middle_/2019/08/1566371843_8269741.jpg)
Լուսանկարը` Մեդիամաքս
Նա խոստովանում է, որ հենց մեկնաբանական դասընթացի ժամանակ է սկսել մտածել մարզիչների ու ֆուտբոլիստների նման, փորձել հասկանալ, վերլուծել խաղը:
Կարծում եմ, որ ֆուտբոլային մեկնաբանը պետք է ազատ լինի, խոսի գրագետ, ճիշտ, միեւնույն ժամանակ նաեւ մտերմիկ ձեւով: Մեզ մոտ փորձում են պահել հավասարություն ու ոչ մի թիմի նկատմամբ վերաբերմունք ցույց չտալ, բայց կարելի է անկեղծ լինել հեռուստադիտողի հետ ու ասել, թե որ թիմին ես երկրպագում: Միեւնույն ժամանակ հարկավոր է ոչ թե որպես երկրպագու խոսել, այլ իսկական պրոֆեսիոնալ: Մեկնաբանությունը միայն խոսելը չէ, պետք է կարծիք արտահայտես, կատակ անես, հետաքրքիր լինես, որպեսզի դիմացինը հաճույքով լսի:
Դավիթի մեկնաբանած առաջին խաղը եղել է Հայաստանի Բարձրագույն խմբի հանդիպումներից մեկը: Խոստովանում է, որ լարվել էր, սակայն արդեն մի քանի րոպե անց, երբ հաղթահարել է ամեն ինչ, կարողացել է ավելի հանգիստ ու հավասարակշռված խոսել:
Արման Աբելյանի հետ էի վարում հանդիպումը, նա ինձ շատ օգնեց: Երբ լսեցի ձայնագրությունը, այդքան էլ չհավանեցի: Հասկացա, որ աշխատելու շատ տեղեր ունեմ: Ես տանն էլ ինձ ձայնագրում եմ, լսում, փորձում գտնել սխալներս: Հիմա այնքան արագ է տեղեկատվությունը տարածվում, որ մեկնաբանն էլ պարտավոր է ամեն ինչ ժամանակին ասել, այլապես հեռուստադիտողները դա ավելի շուտ կիմանան ու չեն ցանկանա հին բանը կրկին լսել: Ես պետք է կրկին ուղիղ եթերում լինեմ, որպեսզի կամաց-կամաց բացվեմ ու արդեն էլ ավելի վստահ ու լավ պահեմ ինձ:
![](https://mediamax.am/datas/znews/middle_/2019/08/1566371843_7527093.jpg)
Լուսանկարը` Մեդիամաքս
Կյանքը շատ սիրելն ու ուրիշներին օգտակար լինելը
Դավիթը զինվորական ծառայության ընթացքում է հաշմանդամություն ձեռք բերել: Դիրքերից իջնելու ժամանակ վայր է ընկել, ինչի հետեւանքով ողնաշարը ծալվել է, սակայն այդ պահին լրջությունը չի հասկացել եւ զենքերը վրան շարունակել է իջնել զորամաս: Ուշագնաց լինելուց հետո տեղափոխել են Երեւան:
Շատ երկար ժամանակ կոմայի մեջ եմ եղել, բժիշկներն ապրելու հույս չեն տվել: Բայց ես կյանքը շատ եմ սիրում, դրա համար էլ ուշքի եմ եկել: Ես շատ ակտիվ մարդ եմ ու երբ ասացին, որ չեմ քայլելու, ինձ թվաց՝ ամեն ինչ ավարտվեց: Շնորհիվ իմ ընտանիքի, ընկերների հասկացա, որ պետք է ամեն ինչ հաղթահարեմ ու ապրեմ: Հիվանդանոցում էի, երբ ինձ մոտ եկավ Հայկուհի Մինասյանը, որն այդ ժամանակ նոր-նոր էր սկսում Հայրենիքի պաշտպանի Վերականգնողական կենտրոնի ստեղծումը: Նա հարցրեց, թե կցանկանա՞մ արդյոք սովորել իրենց մոտ: Ես թերահավատորեն էի մոտենում այդ ամենին, որովհետեւ բազմաթիվ պաշտոնյաներ էին եկել, շատ բաներ խոսք տվել, նկարվել ու հեռացել: Դրա համար ոչ ոքի այլեւս չէի հավատում: Որոշ ժամանակ էլ բուժվեցի Կարմիր խաչում, ապա դուրս գրվեցի, գնացի տուն ու հասկացա, որ վերջ, այլեւս անելու ոչ մի բան չունեմ: Հենց այդ անորոշ վիճակում էի, երբ Հայկուհին զանգեց ու ասաց, որ կենտրոնը կայանում է, ես էլ պետք է անընդհատ այնտեղ պարապեմ, որ վերականգնվեմ:
Այնտեղ Դավիթը ոչ միայն սկսել է բուժվել, այլ նաեւ տարբեր դասընթացներ անցնել: Բացի այդ, ձեռք է բերել նոր ընկերներ, որոնց հետ շատ ընդհանուր բաներ ունի ու կարողանում է հետաքրքիր ժամանակ անցկացնել:
Երբ պարապ էի, ինչպես սկզբնական շրջանում, ահավոր էր, անընդհատ մտքերիս հետ էի: Իսկ հիմա, երբ աշխատում եմ, անընդհատ ընկերներիս հետ եմ, հասկացել եմ, որ զբաղված մարդուց լավ բան չկա: Լավ չի, որ անընդհատ քեզ օգնում են, պետք է դու էլ կարողանաս մեկին օգնել, պատասխան տալն ամենալավ բանն է:
Սիրելի աշխատանքից մինչեւ տեղաշարժվելու համար անհարմար միջավայր
Դավիթը մինչեւ բանակ գնալը բարմեն է աշխատել, շատ է սիրում ու կարոտում այդ գործը: Վերադառնալուց հետո նախ աշխատանքի է անցել ԱԻՆ-ում, ապա Վերականգնողական կենտրոն այցելած դասագրքերի շրջանառու հիմնադրամի տնօրեն Գոռի Գասպարյանի առաջարկով սկսել է աշխատել այնտեղ որպես կոորդինատոր:
Ինձ կոլեկտիվում շատ լավ ընդունեցին, հենց սկզբից հարմարավետ ու ազատ եմ զգում: Հետաքրքիր ու պատասխանատու աշխատանք է: Մեր կրթական ոլորտը շատ ծանր վիճակում է, ու բոլորս փորձում ենք մի բան անել, որ այն ոտքի կանգնի: Որպես մասնագետ այստեղ զարգացա, նոր բաներ եմ սովորում, սխալվում, ուղղում դրանք: Կարծում եմ, հենց զգացի, որ մի ոլորտում սպառվել եմ, պետք է փոխվեմ, կամ էլ աշխատանքս փոխեմ:
![](https://mediamax.am/datas/znews/middle_/2019/08/1566371843_1323741.jpg)
Լուսանկարը` Մեդիամաքս
Հաշմանդամություն ունեցողները Հանրապետական մարզադաշտում միշտ ներկա են լինում հավաքականի կամ առաջնության խաղերին: Մեր զրուցակիցը խոստովանում է, որ քիչ թե շատ այստեղ է իրենց հարմար շարժվել, մյուս մարզադաշտերում ոչինչ հարմարեցված չէ հենաշարժողական խնդիրներ ունեցող ֆուտբոլասերների համար:
Բոլոր տեղերում էլ զրոյական վիճակ է: Հույս ունեմ, որ եթե նոր ստադիոն կառուցեն, հաշվի կառնեն նաեւ հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց: Ես սայլակով շատ մարդ եմ ճանաչում, որ ապրում են ֆուտբոլով, բայց չեն կարողանում տնից դուրս գալ: Երբ ստադիոնում տեսնում ես արագ խաղը, կարծես դու լինես վազողը, այնքան շատ էներգիա ու լիցքեր է տալիս ֆուտբոլը: Ստադիոն հասնելը եւս անհարմար է: Շատ քիչ տեղերում կան թեքահարթակներ կամ այնքան վատ են սարքած, որ չես կարողանում օգտվել: Տրանսպորտը եւս հարմարեցված չէ, երթուղայինների մասին ընդհանրապես չեմ խոսում, իսկ տաքսիների մեծ մասը գազով են աշխատում: Դրա համար սայլակը չենք կարողանում բեռնախցիկում դնել: Մի խոսքով, խնդիրներ անընդհատ են առաջանում:
![](https://mediamax.am/datas/znews/middle_/2019/08/1566371843_6102130.jpg)
Լուսանկարը` Մեդիամաքս
Վերջաբանի փոխարեն
Ինձ հետ պատահածից հետո ես փոխվել եմ, սկսել եմ մարդկանց ավելի շատ գնահատել, նրանց չափազանց զգույշ եմ վերաբերվում:
Մինչեւ հիմա էլ ինձ այսպիսին չեմ ընդունել՝ պայքարել եմ, հուզվել, հանձնվել ու հարմարվել: Ամեն դեպքում, երբեք չեմ կորցնում հույսս, ամեն ինչ անում եմ, որ հաղթող դուրս գամ: Հիմա գիտությունն այնքան արագ է զարգանում, որ չեմ կարող ասել վաղն ինչ կլինի ու ինչպես ես կրկին կկարողանամ քայլել: Մեր կենտրոնում նոր կոնստրուկտոր են սարքում, որը հատուկ ազդակներով կարողանալու է օգնել շարժել ոտքերը, այն եւ կքայլեցնի, եւ կբուժի:
Իսկ նպատակներս ինձ հետաքրքրող ոլորտներում՝ ֆուտբոլային մեկնաբանության, կոորդինատորի, ՏՏ ոլորտի, նաեւ սեփական բիզնես ունենալու ծրագրերի մեջ առաջ գնալն ու հետագայում նաեւ ընտանիք կազմելն է: Կյանքը նվեր է, այն պետք է սիրես, շատ սիրես, ուրիշ ճար չկա:
Գոհար Նալբանդյան, Հասմիկ Բաբայան
«Սպորտը բոլորի համար» նախագիծն իրականացվում է «Լսարանի ճանաչում եւ թվային աջակցություն» ծրագրի շրջանակում՝ Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի, Ինտերնյուս Եվրոպայի եւ Շվեդիայի միջազգային զարգացման գործակալության (SIDA) ֆինանսական աջակցությամբ։
![](http://mediamax.am/images/anna/logo/1_15.jpg)
![](http://mediamax.am/images/anna/logo/2_8.jpg)
![](http://mediamax.am/images/anna/logo/3_5.jpg)
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: