Նոյեմբեր 15, 2024
exclusive
68364 դիտում

Կարծրատիպեր կոտրող ու մեծ նվաճումների ձգտող գյումրեցի մարզիկները


Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Լուսանկարը` Մեդիամաքս


Գյումրու Ավստրիական թաղամասը քաղաքի կենտրոնից քիչ հեռու է: Այն կառուցվել է 1988-ի երկրաշարժից հետո հենց ավստրիացիների կողմից: Քանի որ երկրաշարժի հետեւանքով շատ էին հաշմանդամություն ձեռք բերած մարդիկ, կառուցողներն այստեղ ամեն ինչ հարմարեցրել են նրանց համար: 

 

Քաղաքին հատուկ սառն օդն ու մարդկային ջերմությունը մեզ դիմավորում են Մոցարտի փողոցում ու մի քիչ քայլելուց հետո հասանում ենք «Փյունիկ» հաշմանդամների միության Գյումրու մասնաճյուղ, որը գտնվում է հենց Ավստրիական թաղամասում:

 

Մարզասրահին հատկացված բաժինն այդքան էլ մեծ չէ, սակայն այն ունի ժամանակակից մարզասարքեր ու, որ ամենակարեւորն է, մեծ նպատակներ ու ձգտումներ ունեցող մարզիկներ:

 

Չնայած Գյումրիում շատ են հաշմանդամություն ունեցողները, սակայն այս պահին այստեղ փաուերլիֆթինգով (հաշմանդամություն ունեցողների ծանրամարտ) զբաղվում են միայն յոթ հոգի: Մեր այցելած օրը միմյանց օգնելով, կատակելով ու ոգեւորող խոսքեր ասելով՝ մարզիչ Գրետա Վարդանյանի գլխավորությամբ պարապում էին նրանցից երկուսը:

 

Mediamax Sport-ն այս անգամ «Սպորտը բոլորի համար» շարքում սիրով անդրադառնում է գյումրեցի ծանրորդներին, ովքեր չնայած առկա բազմաթիվ խնդիրներին, դժվարություններին ու պետության անուշադրությանը, շարունակում են մարզվել:

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Արա Մարտիրոսյան 

 

Հորեղբորս տղան այստեղ էր պարապում, իր խորհրդով ես էլ սկսեցի հաճախել ու կամաց-կամաց իմ մարզչի շնորհիվ հաջողությունների հասա: Արդեն երկու տարի է հենց ծանրամարտով եմ զբաղվում, մինչ այդ բազկամարտի էի պարապում: Հետո որոշեցի ուժերս փորձել ծանրամարտում ու շատ սիրեցի այն, հասկացա, որ հենց դա է իմ մարզաձեւը: 

 

Ես Շիրակի Հովունի գյուղից եմ, սեփական միջոցներով եմ հասնում Գյումրի, իսկ մարզումներն անվճար են: Մեր ընտանիքը գյուղատնտեսությամբ է զբաղվում: Ֆիզիկական ամենօրյա աշխատանքն օգնում է, որ մարզումներն ավելի հեշտ անցնեն: 

 

Մեր մարզիչ Գրետա Վարդանյանը շատ բան է մեզ սովորեցնում: Բացի զուտ մարզական նրբություններից, նա նաեւ հոգեբանորեն է պատրաստում, ինչն անչափ կարեւոր է: 

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Դարձել եմ փաուերլիֆթինգի Հայաստանի չեմպիոն ու Եվրասիայի չեմպիոն: Քանի որ կարողանում եմ նաեւ առողջների մրցումների մասնակցել, ելույթ եմ ունեցել նաեւ Հայաստանի եռամարտի առաջնությունում ու երրորդ տեղը գրավել: 

 

Մարզումները շատ եմ սիրում, այստեղ ուժեղանում եմ, թեթեւացած ու լավ եմ զգում ինձ: Մինչեւ 53 կգ քաշային կարգում եմ հանդես գալիս ու բարձրացրած ծանրաձողի քաշն արդեն հասցրել եմ 90 կգ-ի: Սա լավ արդյունք է, բայց ցանկանում եմ ավելիին հասնել: 

 

Ծանրամարտն ինձ տվել է ընկերներ: Մինչ այստեղ գալս նրանց չէի ճանաչում, իսկ հիմա մենք շատ մտերիմ ենք դարձել, հաճելի ժամանակ ենք անցկացնում դահլիճում ու դրանից դուրս:

 

Միջազգային միակ մրցաշարին մասնակցել եմ Թբիլիսիում, որտեղ կայացան Եվրասիայի առաջնությունը: Մեր մարզիկները սեփական միջոցներով էին գնացել մրցավայր: Շատ ուրախ էի, որ այնտեղ կարողացա հաղթող դառնալ ու ոսկե մեդալ նվաճել: Սրանից հետո ես ավելի հավատացի ուժերիս ու հասկացա, որ կարող եմ շատ բաների հասնել:

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Մրցաշարեր մեկնելու համար մենք դիմել ենք Գյումրու քաղաքապետարան, սակայն մեզ ասացին, որ ֆինանսավորում չունեն ու չեն կարող օգնել: Իսկ իմ մարզվելու ընթացքում ոչ մի կազմակերպություն կամ նույնիսկ պետությունը չեն հետաքրքրվել մեզնով ու օգնություն ցույց չեն տվել: 

 

Հեշտ ոչինչ չի լինում, ամեն ինչ քեզնից է կախված: Պարզապես պետք է հաղթահարես ցանկացած դժվարություն, որ կարողանաս հասնել նպատակներիդ: 

 

Օգոստոսին Սեւանում մրցումների եմ մասնակցելու, որտեղ ձգտելու եմ ռեկորդակիր դառնալ: Սեպտեմբերին եւս մրցման եմ մասնակցելու: Իսկ մեծագույն ցանկությունս Եվրոպայի ու Աշխարհի առաջնությունների մասնակցելն ու երկրիս դրոշը բարձր պահելն է: 

 

 

Արթուր Գալստյան

 

Գյումրիում մեզ առաջինն Արթուրի մայրն է դիմավորում, միասին քայլում ենք դեպի կենտրոն ու իմանում մարզիկների առօրյայի մասին: Նա պատմում է որդու հենաշարժողական խնդիրներից ու թե ինչքան դժվար է ամեն անգամ այդտեղ հասնելը: 

 

Գյումրին երբեք սպորտային ոգու ու առավել եւս լավ ծանրորդների պակաս չի ունեցել: Դրանում եւս մեկ անգամ արդեն դահլիճում ենք համոզվում:

 

4 Պարալիմպիկ խաղերի մասնակից Գրետա Վարդանյանի գլխավորությամբ 2 ծանրորդներ են մարզվում: Նրանից մեկը` 28-ամյա Արթուր Գալստյանն է, գյումրեցիներին հատուկ հումորով ու պայքարող բնավորությամբ: 

 

Մոտ 12 տարի սիրողական մակարդակով տարբեր մարզաձեւերով եմ զբաղվել, արդեն 3 տարի է բազկամարտից անցում եմ կատարել փաուերլիֆթինգ ու պրոֆեսիոնալ եմ պարապում: Գրետայի առկայությունն էր, որ ինձ բերեց այս մարզաձեւ, նախկինում մարզիչ չունեի: Նրա գործոնը խթան հանդիսացավ, որ ճիշտ մարզվեմ ու արդյունքների հասնեմ:  

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Գրետայի հետ շատ վաղուց ընկերներ ենք, միշտ հիացել եմ նրա ձգտմամբ, նվաճումներով ու անկոտրում կամքով: Նա ու մեր մյուս փորձառու մարզիկներն են խթանել, որ սպորտով զբաղվեմ: Միշտ մարզիկ դառնալու թաքուն երազանք եմ ունեցել, բայց ֆիզիկապես չեմ կարողացել տարբեր խմբակներ գնալ: Երբ իմացա, որ փաուերլիֆթինգով կարող եմ զբաղվել, փորձեցի երկար տարիներ փափագած երազանքս իրականացնել:

 

Արդեն բոլոր մրցանակային տեղերի բազմաթիվ մեդալներ եմ նվաճել: Մասնակցել եմ Հայաստանի հաշմանդամների սպորտային ամենամյա փառատոնին: Վերջերս Յուրի Վարդանյանի հուշամրցաշարում առաջին տեղը գրավեցի: Բոլորի համար զարմանալի էր, որ հաշմանդամություն ունեցողներն էլ են ծանրամարտով զբաղվում:

 

Գյումրիում միշտ ծանրաձողի հերթ է, լավ մարզիկների պակաս չունենք: Ինքս էլ ամբողջությամբ տարվել եմ այս մարզաձեւով ու սովորել բոլոր նրբությունները: Իմ նվիրական երազանքը Պարալիմպիկ խաղերում հանդես գալն է: Այդ ձգտումն է ինձ մոտիվացնում ու առաջ տանում:

 

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

 

Ուզում եմ բոլորին ցույց տալ, որ կապ չունի առողջական խնդիրներ ունեմ, թե ոչ, սպորտային ոգիս ինձ ամենուր էլ կմղի:

 

Ծանրամարտն առաջին հերթին նրա համար եմ սիրում, որ մրցակից չունեմ, ես եմ իմ հիմնական հակառակորդն ու ծանրաձողը: Երկաթն ոչինչ էլ չի հասկանում: Նրա համար ամեն ինչ միեւնույն է` 80 կգ միշտ նույնքան է կշռում, դու պետք է կարողանաս քեզ ուժեղ դարձնել ու այն հաղթահարել: 

 

Հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ շատ լավ գիտեն`ինչ է նշանակում նպատակներ ունենալ: Մարզադահլիճ հասնելուց սկսած ամեն ինչ մեզ համար խնդիր է: Բայց ամեն ինչի վրա էլ աչք ենք փակում, մի կողմ դնում ու ամեն օր փորձում մեզ հաղթել: Այս սպորտաձեւն ինձ դրանով է գրավում, որ նախ քեզ ես հաղթում, դա իմ կարծիքով ամենալավ բանն է այս աշխարհում: 

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Ծանրաձողի հետ միշտ չէ, որ հաշտ ենք լինում: Մի օր մարզման ժամանակ 75 կգ-ն  ինձ ոչ մի կերպ չէր ենթարկվում, մինչդեռ դա ինձ համար սովորական քաշ է: Բայց զարմանալին այն էր, որ մարզիչս չասաց ավարտեմ պարապմունքը, հակառակը` պատվիրեց ծանրաձողը 80 կգ դարձնել: Զարմացել էի, բայց երբ զգում ես, որ ինչ-որ մեկն էլ է քեզ հավատում, հանձնվելու իրավունք չունես: Երբ նաեւ մայրդ է կողքիդ, ամեն օր մարզումների է բերում, տեսնում ջանքերդ, հանուն նրա էլ ես պայքարում: 

 

Մասնագիտությամբ համակարգչային օպերատոր, վեբ դիզայներ եմ, շատ տեղեր եմ կամավոր սկզբունքներով աշխատել: Հիմա աշխատանք չունեմ, քանի որ Հայաստանում դեռ կարծրատիպեր կան, որ հաշմանդամություն ունեցող մարդը չի կարող կատարել նույնն, ինչ առողջ մարդիկ: Մենք ամեն կերպ փորձում ենք ապացուցել, որ ոչնչով հետ չենք մնում, բայց հանրությունը դեռ իր պնդաճակատ դիրքորոշմանն է:

 

Չնայած այդ ամենն ինչ չի ընկճում, նորից սովորում եմ` Շիրակի պետական  համալսարանի հոգեբանության հեռակա բաժնի 3-րդ կուրսի ուսանող եմ:

 

Կարծրատիպերը վերացնելու համար հաշմանդամություն ունեցողներով մեր քայլը պետք է կատարենք`տներից դուրս գանք ու մեզ ցույց տանք: Որքան էլ հասարակությունը չընդունի, մի օր ի վերջո ստիպված կլինի հանձնվել:

Լուսանկարը` Մեդիամաքս

Տարիներ առաջ, երբ մեզ դրսում տեսնում էին, սենսացիա էին ապրում, ասես կինոթատրոն եկած լինեին, այնքան էին նայում`ասես այս մոլորակից չլինեինք: Այդ ամենը հաղթահարել ենք, եկել է ժամանակը հասկանալու, որ մենք էլ լավ մասնագետ ենք ու հասարակությանը կարող ենք պիտանի լինել սպորտում, գիտության մեջ ու ցանկացած այլ ասպարեզում:

 

Առանց այն էլ մենք ամեն օր բազմաթիվ խնդիրների ենք բախվում: Հարմարեցված տրանսպորտ չունենք, մարզադահլիճ հասնելու համար ինձ միշտ օգնություն է պետք: Հավելյալ օգնող ձեռքի կարիք ունեմ, որ ձեռնափայտերով բարձրանամ տրանսպորտ ու իջնեմ: Երբեմն վարորդներն են դժգոհում դանդաղելու ու իրենց ուշացնելու համար: 

 

Կուզեի, որ շատ երկրների պես մենք էլ հարմարեցված տրանսպորտ ունենայինք: Տաքսիից էլ հաշմանդամության 23 հազար թոշակով միշտ չենք կարող օգտվել: Ցանկալի է, որ պետությունը թեկուզ մի փոքր աջակցի մեզ, տեսնենք, որ անտարբեր չէ:

 

Ամեն ինչ անում ենք ապացուցելու, որ ինքնուրույն ենք ու միայնակ էլ կարող ենք գլուխ հանել, բայց տեղեր կան, որ մեզ կառավարության ու հասարակության օգնությունն է պետք: 

 

Գոհար Նալբանդյան, Հասմիկ Բաբայան

 

«Սպորտը բոլորի համար» նախագիծն իրականացվում է «Լսարանի ճանաչում եւ թվային աջակցություն» ծրագրի շրջանակում՝ Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի, Ինտերնյուս Եվրոպայի եւ Շվեդիայի միջազգային զարգացման գործակալության (SIDA) ֆինանսական աջակցությամբ։

  

Կարծիքներ

Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում:

Մեր ընտրանին