Դավիթ Ալավերդյան Մեդիամաքսի գլխավոր խմբագիր
Երկգագաթ Ֆուձիյաման, կամ երեք պատմություն կոնյակի մասին Տարիներ առաջ հայկական կոնյակը «Սովետ միության մասշտաբով» հարցեր էր լուծում։ Դրա օգնությամբ երեխաներին ցանկալի դպրոց, ինստիտուտ էին ընդունում, բանակից ազատում, խնդիրներ հարթում, կոնֆլիկտներ լուծում։ Պատահական չէ, որ մինչ օրս էլ ավանդապաշտ մի շարք ընտանիքներում խոսքկապի կամ նշանադրության օրը թանկարժեք կոնյակ են «զույգում». եթե աղջկա կողմը փեսայի բերած կոնյակի կողքին դնում է կոնյակի իր շիշը, նշանակում է՝ համաձայն է ամուսնության, եթե ոչ, տղայի բերած կոնյակը շարունակում է իր միայնակ կյանքը, մինչեւ ի վերջո կհանդիպի իր զույգին եւ հենց այդ պահին էլ կխմվի: Քարոզչության մասին՝ քարոզչության լեզվով Վաղուց անցել են ժամանակները, երբ լրատվությունը միայն լրատվություն էր: “Եթե երկնքում աստղեր են վառվում, ուրեմն դա ինչ-որ մեկին հարկավոր է”,- այս արտահայտությունը վերաբերում է լրագրությանը նույնքան, որքան ցանկացած այլ ասպարեզի: Սակայն լրագրության պարագայում արտահայտությունը ստանում է խիստ խորհրդավոր, երբեմն նաեւ՝ չար երանգավորում: Այսօր լրատվամիջոցը ոչ միայն տեղեկացնում է, այլեւ կարծիք ձեւավորում, զվարճացնում, ուղղորդում, ճաշակ դաստիարակում եւ… բնականաբար, քարոզում: Իսկ նա, ով տիրում է լրատվական դաշտին, կարող է նաեւ մտքերի տիրակալ համարվել: Այդ դաշտին տիրանալու համար են մղվում ժամանակի խոշորագույն տեղեկատվական պատերազմները… 
